miércoles, 21 de julio de 2010

Paco Ibáñez y Joxan Goikoetxea



"Heriotzaren begiak" es la traducción que Xabier Lete ha hecho al euskera de un poema de Cesare Pavese y que Paco incluye en Oroitzen. No lo tengo en italiano (pero lo buscaré), así que dejo las versiones en euskera y en español:
.
Etorriko da zure soaz heriotza
gor, logabe, alhadura zaharren gisa,
goiznabarretik gauera alboan dugun
ohidura zentzugabe bat bailitzan.
.
Zure begiak alferrikako hitza izanik
garraisi mutu, isiltasun oro isil,
goiz bakoitzean aurkitzen dituzu adi
ispilura begiratuz, ilun, urbil.
 .
Jakinen dugu egun hartan, oh itxaropen!
bizitza zarela eta ezereza,
guztiontzat du heriotzak soa zorrotz
bakar, mutu, leizera jetsiko gera.
.
Urratuko da ezpain hertsien keinua,
aurpegi arrotza lehioaren ondoan,
usadioen guneak desitxuratuz
biluztasuna nagusitzen denean.
.
Zure begiak argi grisaren errainu,
mendi ilunen goizorduko izotza,
esnatzearen dardara eta ikara
kale hutsetik hurbiltzen zarenean.
.
Jakinen dugu egun hartan, oh itxaropen!
bizitza zarela eta ezereza,
guztiontzat du heriotzak soa zorrotz
bakar, mutu, leizera jetsiko gera.
 .
.
.

Vendrá la muerte y tendrá tus ojos,
esta muerte que nos acompaña
desde el alba a la noche, insomne,
sorda, como un viejo remordimiento
o un absurdo defecto. Tus ojos
serán una palabrá inútil,
un grito callado, un silencio.
.
Así lo ves cada mañana
cuando sola te inclinas
ante el espejo. Oh, amada esperanza,
aquel día sabremos, también,
que eres la vida y eres la nada.
.
Para todos tiene la muerte una mirada.
Vendrá la muerte y tendrá tus ojos.
Será como dejar un vicio,
como ver en el espejo
asomar un rostro muerto,
como escuchar un labio ya cerrado.
Mudos, descenderemos al abismo.

2 comentarios:

  1. Verrà la morte e avrà i tuoi occhi-
    questa morte che ci accompagna
    dal mattino alla sera, insonne,
    sorda, come un vecchio rimorso
    o un vizio assurdo. I tuoi occhi
    saranno una vana parola,
    un grido taciuto, un silenzio.
    Così li vedi ogni mattina
    quando su te sola ti pieghi
    nello specchio. O cara speranza,
    quel giorno sapremo anche noi
    che sei la vita e sei il nulla


    Per tutti la morte ha uno sguardo.
    Verrà la morte e avrà i tuoi occhi.
    Sarà come smettere un vizio,
    come vedere nello specchio
    riemergere un viso morto,
    come ascoltare un labbro chiuso.
    Scenderemo nel gorgo muti.

    Hace poco puso este mismo poema de Pavese Txus García en su blog http://katalitza.blogspot.com/

    ResponderEliminar
  2. ¡Gracias, diletanta! Respecto a lo que dices de Txus: ayer comí con unos amigos que me preguntaban "¿por qué a las mujeres os gusta tanto ese poema?"... Igual va a ser cosa de preguntárselo, no sé...

    Grazie mille. Buon giorno.

    ResponderEliminar